Het was weer een super leuke week. Ik had weer de LIT's en het was een leuke groep meiden. Er is verder niks bijzonders gebeurd tot vrijdag. Elke vrijdag morgen spelen alle cabins een groot spel. Het is een soort van capture the flag. Het hele kamp is in vier teams verdeeld. Elk team heeft een persoon die de target is. Iedereen heeft een vlag. Ik zat bij het blauwe team en ik was de target, dus een ander team moet mijn vlag proberen te pakken om ons terrein te winnen. Het ging super goed. Het groene team probeerde de hele tijd mijn vlag te pakken, maar we hadden een hele goede verdediging en ze kregen mijn vlag niet te pakken. Na een goed klein uurtje dacht denk ik het groene team dat het wat lang duurde, dus stuurde ze het hele groene team op mij af.

Voordat ik het wist lag ik op de grond en kon ik geen adem meer krijgen. Het ging al snel over naar hyperventilatie. Dat duurde ongeveer 15 tot 20 minuten en voelde ik mijn benen en armen niet meer. Mijn armen waren een soort van verkrampt en versteend. Ik kreeg zuurstof toegediend en de ambulance werd gebeld. Het leek of alles maar 5 minuten duurde, maar in werkelijkheid heb ik daar 30 minuten gelegen. De ambulance en brandweerwagen kwamen en dan denk je, waarom een brandweerwagen, maar dat is gebruikelijk in Amerika. Ik kreeg nog steeds niet mijn adem onder controle, dus kreeg ik een infuus met wat kalmerends toegediend. In het ziekenhuis werden er foto's gemaakt van mijn borstkast om te kijken of er misschien iets gebroken of gekneusd was. Als zag er prima uit en ik moest ook nog een drugstest doen. Dat moet altijd als er iets is gebreurd op het werk, zodat ze weten of je onder invloed was en dat kunnen ze alles verzekeren voor je. Na ongeveer 3 uur werd ik uit het ziekenhuis ontslagen. Ze hebben niks kunnen vinden en ik heb nu een grote blauwe plek, moeite met ademen en mijn spieren doen heel erg pijn.

Toen ik weer terug op het kamp was, hoorde ik dat er heel veel roddels rond gingen over wat er was gebeurd en wat ik er aan over heb gehouden. Dat ik dood was, gebroken ribben of dat mijn been was geamputeerd. Gelukkig had iemand de roddels gestopt en gezegd dat het allemaal niks ergs was. Ik moet nu veel rust houden en we moeten kijken of ik zondag weer aan het werk kan. Verder dan dat was het een hele leuke week. Aankomende week heb ik de meiden van 13 tot 15 jaar en ik hoop dat het net zo'n leuke week word als vorige week, behalve dan het ritje naar het ziekenhuis.